Aan de slag! (voor het Steunpunt Seksueel Geweld)
Soms maak je dingen mee die je voor altijd bijblijven en misschien zelfs wel je leven veranderen. Voor mij vond zo’n gebeurtenis plaats op mijn 15e: ik zag de documentaire Breaking the Silence. Twee Vlaamse documentairemakers onderzochten seksueel oorlogsgeweld in de Democratische Republiek Congo. Na het zien van hun aangrijpende reportage wist ik aan welk onderwerp ik me wilde wijden. Studiekeuzes en professionele stappen volgden en sinds afgelopen juni voel ik me ontzettend vereerd dat ik werk voor het Steunpunt.
Niet bepaald de sector en beroepskeuze die voor gezellige praat maakt op feestjes, overigens. De standaard respons bevat eigenlijk minimaal wel het woord ‘heftig’, of een creatieve variatie daarop. Best grappig, want als ik de laatste maanden zou samenvatten, valt mijn woordkeuze totaal anders uit. Werken voor slachtoffers van seksueel geweld en de hulpverleners die hen helpen blijkt namelijk eervol, inspirerend en eindeloos interessant. Soms voel ik me een spons die probeert om alles op haar pad op te nemen. Want wat gebeurt er ongelooflijk veel in ons werkveld!
Enerzijds is het met enige trots dat ik stel dat het Centrum Seksueel Geweld met hoge frequentie nieuwe thema’s aansnijdt, waardoor de hulpverlening voor slachtoffers continu ontwikkelt en verbetert. De slagkracht van vooraanstaande experts die écht iets willen doen is fantastisch. Zo is er binnen enkele maanden al een nieuwe methode ontwikkeld om slachtoffers van online seksueel geweld beter te ondersteunen. Anderzijds is er een enorme maatschappelijke beweging aan het ontstaan van mensen die zich vrijwillig hard maken op het onderwerp. In mijn korte tijd bij het Steunpunt heb ik al contact gehad met ervaringsdeskundigen die een stichting voor jonge vrouwelijke slachtoffers zijn gestart, de oprichters van een beweging die seksueel geweld onder mannen wil terugdringen en effectiever wil aankaarten en heb ik gesproken met tal van studenten die van betekenis willen zijn. Wauw. Dat ik voor een stad mag werken met zoveel gedreven, bevlogen medemensen.
Tel daarbij op het interview in deze nieuwsbrief dat ik heb mogen afnemen met onderzoekers van Jellinek. Je zou bijna zeggen dat een spons inmiddels toch verzadigd moet zijn, maar ik kan niet wachten op de komende tijd. Er is nog zó veel te doen en er zijn zóveel mensen die onvermoeibaar strijden voor betere zorg, dat ik uiteindelijk toch best een beetje de gangmaker van elk feest kan zijn. Want wat is dit een ontzettend mooi vak, doorvlochten van fantastische mensen met een visie voor onze maatschappij.
Dus, heftig? Wellicht. Hoopvol? Zeker. Inspirerend? Absoluut!